Minęły pierwsze dwa miesiące nowego roku. Niekoniecznie tak, jak to sobie wyobrażałam. Nie było wielkiego bum, szalonych sukcesów i miliona rzeczy odhaczonych z listy.

Ale coś jednak było - projekt 62.

Od nowego roku tak jakoś wyszło, że zamiast posta co tydzień, piszę co dwa. Dobra zmiana? Nie, moje lenistwo/brak pomysłów/wpisz co wolisz. Ale kończy się luty, więc jedziemy z lutownikiem!

Ja cię, spójrz na jego psa. Jaki spasiony, fu.

Ale oni żałośni.

Beznadzieja.

Jesteś do niczego.

Zabij się lepiej.

Miało być tak pięknie.

Ostra praca od początku roku, projekt 62, miliony celów i planów.

Trochę nie wypaliło.

Nasz świat staje się coraz bardziej psiolubny. Mnożą się hotele, restauracje czy kawiarnie, do których można zabrać psa. Wakacje z psem nie są problemem - wystarczy znaleźć przyjazne psom miejsce. Odbywają się psie pikniki z występami, zawody, seminaria.

A gdzie w tym wszystkim jest miejsce dla psa z problemami?

Dziś kończy się 2018. A ja jakoś lubię podsumowywać wszystko, co się kończy.

Wszyscy dobrze wiemy, że nikt ni dotrzymuje postanowień noworocznych. Dlatego też nigdy ich sobie nie stawiam. Idę na łatwiznę.

Dobra, wcale tak nie jest. A raczej jest, ale nie do końca, bo zamiast postanowień mam swoje mniejsze lub większe plany, o których dziś opowiadam.

Szelki, obroże, smycze... Niektórzy z nas kupują ich niewiele, inni (ja, ja, ja! Wy też?) tony.

Nie ma to jak poznawać ludzi, których czytasz, dopiero po pół roku.

Niby wszyscy (albo przynajmniej większość) się znamy - z rozmów na instagramie lub fapnage. Tym razem jednak mogliście mi zadać wszystkie, nawet najgorsze, pytania. A ja z pełną szczerością na każde z nich odpowiadam. Cóż można powiedzieć - enjoy!

Ostatnio cierpię na zimowy (jesienny?) spadek motywacji. Nie umiem się zmobilizować do robienia różnych rzeczy - chyba, ze chodzi o prokrastynację. To wychodzi mi znakomicie :P Staram się jednak regularnie pisać posty na bloga, a że kończy się listopad, to naskrobałam listopadownik.